Op de foto klikken om alle foto’s te bekijken.
Pronkjewailpad oostroute van Bierum naar Delfzijl 28 mei 2021.
We gaan weer gezellig samen op pad en dat is voor mij een heerlijk gevoel. Vooral na de etappe van de week ervoor. Nu geen gedoe met op tijd bij een bushalte staan, enz. enz. Gewoon lekker relaxed op pad! We rijden rechtstreeks naar Roodeschool, want ik móet die poldermolen zien te vinden. Ben ik achteraf blij, dat ik dat niet lopend heb gedaan. Wát een zoektocht om er te komen. Bijna hadden we het opgegeven, maar zien een bordje Goliath’s pad, een sintelpad, dat achteraf dus naar een verbouwde boerderij loopt en daar stopt. Tja, staan we weer. Schuurdeur staat open en ik ben zo brutaal om naar binnen te stappen. Hoor achter een deur een stem, roep een paar keer “volk”, maar geen reactie. Dan maar eens een paar keer flink op de deur kloppen. En ja hoor, de deur gaat open. maar de jongeman is aan het telefoneren. Ik trek me terug in de schuur en wacht en wacht en wacht. Na een eindeloos lang gesprek (zeker 10 minuten) is er tijd voor mijn vraag, waar ik gelukkig wél een duidelijk antwoord op heb gekregen. We moeten over het terrein van de Eemshaven, slinger de slinger en ja, dan doemt de molen voor ons op. Een prachtige poldermolen, De Goliath”. Maar wát een enorm contrast met de omringende, hoge windmolens, die steeds verder oprukken!!! Gelukkig is er naar één kant nog vrij zicht. Ziezo, heb ik tóch m’n digitale stempel van deze molen en als bijkomstigheid heeft Iebele nu met eigen ogen het hele Eemshaven complex kunnen zien. Is tóch anders dan als je alleen de foto’s ziet.
Inmiddels is er al behoorlijk wat tijd verstreken, dus gaan we eerst weer even langs bij het IJshofke van de familie Hofman. Stempel heb ik al, maar we gaan heerlijk aan de koffie en hebben het weer reuze gezellig met Alex en Yvonne. De tijd vliegt en er zal toch ook nog gelopen moeten worden! Omdat ik de vorige keer in Spijk vergeten ben het stempel de molen op m’n stempelkaart te zetten, kan ik dat mooi nu nog even doen, omdat we erdoor rijden naar Bierum. Hier begint voor mij vandaag de etappe. Al snel na Bierum ben ik al in Hoogwatum, een buurtschapje vlak bij de dijk waarachter de Eemshaven ligt. Een prachtig rustpunt met ingerichte stempelpost, waar ook nog eens van alles te krijgen is. Iebele is hier ook even naar toe gereden om het te zien, maar we hebben nog kort ervoor koffie gehad, dus laten we dat aan ons voorbijgaan. Wél een heel leuk gesprek gehad met de eigenaresse, die mij vertelt, dat de afstand naar Nansum zo’n 2 à 3 kilometer bedraagt. Nou, dat blijkt later wel even anders te zijn!!!
Al snel loop ik onder langs de dijk. Bovenop kan ook, maar ik kies voor vlak terrein, dwars tussen de grote aantallen schapen door, waarvan sommige rustig blijven liggen als ik passeer, maar andere niet weten hóe snel ze weg moeten rennen. Het is zigzaggen tussen de schapendrollen door. Er zijn fietsers, een enkele wandelaar zowel boven op de dijk als hier beneden. Af en toe ga ik de dijk op en geniet dan van het uitzicht op De Dollard. Het is heerlijk weer, de zon schijnt, de vergezichten zijn weer grandioos en ik geniet. Uiteindelijk arriveer ik in Nansum en ben helemaal in de war, want ik heb maar in m’n hoofd, dat hier een kerk staat. Niet dus. Mede daardoor Iebele ook op het verkeerde been gezet. Vraag een mevrouw, die aan het vegen is hoe het zit. Nee, zegt ze, u moet zo meteen de weg oversteken en dan is er verderop een kerk. Dus ik volg haar raad op en loop verder en zie dan het bordje Holwierde. Holwierde????? Daar moet ik helemaal niet zijn. Iebele staat daar inmiddels al wél bij de kerk op me te wachten, dus loop ik het hele, vrij lange dorp door en weet dan dus al, dat ik helemaal fout zit.
Bij het oversteken van de weg had ik rechtdoor moeten lopen en de toren, die ik moest hebben, is de toren van Uitwierde!!! Hóe dom kun je zijn!!! Enfin, het is allemaal goed gekomen en ook de camping vlak voor Uitwierde heb ik gevonden en Iebele even later ook. Er is niemand aanwezig. Wél een paar caravans, maar verder stilte op het getok van de kippen na. Overal zoeken of er ook een stempelkastje is te vinden. Niet dus. Wél digitaal stempelen. Gelukkig zijn de keurige toiletten open. Ook is er een soort keukentje gecreëerd, waar je zelf koffie/thee, enz. kunt maken. Het mandje met eieren is op één na leeg. Wij gaan lekker buiten in het zonnetje zitten en eten en drinken wat. Vanaf de camping kun je de even verderop gelegen toren van Uitwierde zien liggen.
Uitwierde is klein, maar fijn! Ik loop rond het kerkhof met steeds zicht op de toren en het ernaast gelegen gebouw. Het stempel ligt onder in de toren. En dan kan ik de deur niet open krijgen. Vreemd, want die moet open zijn. Ik spreek een dorpeling aan, die met me meeloopt en ja, hoor, het zal niet zo zijn, hij heeft ‘m zó maar open. Bedank hem uiteraard heel vriendelijk voor de geboden hulp en zet blij het stempel op m’n stempelkaart. Nu kun je ook nog de toren in en dat ga ik dus doen. Eerst stenen trappen, maar al snel mooie, makkelijk te belopen houten trappen. Boven m’n hoofd de oude klokken, waarvan er ook nog één slaat tijdens m’n bezoek. Had gehoopt hoog in de toren uitzicht te krijgen over het omringende landschap, maar dat was niet het geval.
Omdat het inmiddels al knap laat is geworden, stap ik nu bij Iebele in de auto en rijden na een paar honderd meter door de buitenwijken van Delfzijl rechtstreeks naar het Zeeaquarium, waar ik nog vóór 5 uur ben. Wil naar binnengaan om het stempel te halen, maar gesloten. Hier snap ik dus niets van. Een doordeweekse dag en de sluitingstijd is volgens de app om 5 uur. Jammer dan. De volgende keer als ik in Delfzijl start maar zien een stempel van Delfzijl te scoren. Aangezien het Eemshotel vlakbij het museum ligt, besluiten we daar op het terras nog even te genieten van een kop koffie voor we weer naar huis rijden. Het is behoorlijk druk op het terras, maar we kunnen nog een plekje vinden. Hoewel het de hele dag behoorlijk warm was met lopen, valt dat hier flink tegen. Gelukkig, dat de zon schijnt, want er staat me toch een straffe, koude wind rechtstreeks van zee. Je waait bijna weg! En dan zijn er ook nog mensen, die gereserveerd hebben en later hier gaan eten. Buiten dus, in de kou!!! Brrrrr! Ik moet er niet aan denken!!! We hebben wat lekkers gekozen bij de koffie. Ik heb op aanraden van de serveerster gekozen voor een “Delzijlster Diekje”,dat speciaal alleen voor dit hotel wordt gemaakt door een bakker uit Delfzijl. Heel uniek dus en het ziet er ook inderdaad uit als een stukje van een “dijk”, groen bekleed. En ze heeft niet te veel gezegd, want het is werkelijk heerlijk!!!
Met nog een laatste blik op De Dollard en Delfzijl, lopen we naar de auto en gaan op weg naar huis. Nog een lange rit voor de boeg en oh, wat is het dan een stuk gezelliger om niet alleen die afstand te rijden. We komen veilig weer thuis in Balk en kijken terug op een afwisselende, mooie dag, waar we weer van alles hebben beleefd.