Op de foto klikken om alle foto’s te zien.
Bonifatius Kloosterpad Rondje 2 Anjum 12 december 2020.
Al dagen loop ik er tegenaan te hikken om het verslag van m’n wandeltocht van afgelopen zaterdag te schrijven. Kon me totaal niet concentreren, hoofd vol met lockdown en het gekozen tijdstip n.b. de decembermaand er voor uitkiezen! Hoewel ik weet, dat er weer lui zijn, die denken dat ik niet meeleef met getroffenen door de corona en niet te vergeten het zorgpersoneel, waar al 9 maanden meeleven voor is, heb ik nu ook heel erg te doen met de ondernemers, de cultuursector, de horeca, enz. enz. En niet te vergeten de scholen. Het is echt bizar!!!
Maar goed, ik ga een poging wagen om m’n verhaal te doen. Omdat ik het St. Odulphuspad dus heb voltooid, heb ik de gids van het Bonifatiuspad besteld om dit pad te gaan lopen. Het begint in Noord-Oost Friesland en eindigt in Wolvega, Zuid-West Friesland. De route bestaat uit trajecten, afgewisseld met rondjes op verschillende plekken.
Ik start met rondje 2, omdat rondje 1 op Schiermonnikoog is uitgezet. En dat bewaar ik liever voor wat beter weer, zonder mist e.d. Door de nevel rijd ik naar Anjum, parkeer bij de supermarkt en loop een slag rond de zeer oude kerk, waarbij ik verrast word door orgelspel. De eerste deur is op slot, maar de grote ingangsdeur blijkt open te zijn. Ik stap naar binnen en een vriendelijke mevrouw in de hal vertelt me, dat er een livestream wordt opgenomen. Tóch mag ik een paar foto’s maken, dus heel stilletjes achter in de kerk zonder te storen dit gedaan en genoten van het versierde interieur, maar nog meer van de mooie liederen die werden gezongen, begeleid door het prachtige orgel. Wát een mooi begin van de wandeltocht, waar ik eerlijk gezegd best wel tegenop heb gezien. Ver van huis, alleen, en door afgelegen stukken geeft me een onzeker gevoel. Maar……ik heb ooit tijdens een pelgrimsmis een knapzakje gekregen met daarin een waxinelichtje en 3 teksten, waarvan er één voorgoed in m’n geheugen staat geprent n.l.: “echte moed is bang zijn en tóch doen”. Ik heb deze spreuk al die jaren bewaard en heeft me tijdens m’n pelgrimstocht geholpen en ook nu denk ik: ” kom op, anders ga je nooit meer op avontuur”.
In ieder geval heeft het toevallige kleine orgelconcert ervoor gezorgd, dat ik wat geruster op pad ga. De oude molen, museum met Toerist Info is open en de vrijwilliger laat me op een groot scherm zien, dat de hoek waar ik ga lopen gevrijwaard blijft van regen. De er tegenover liggende snackbar is dicht, maar er kan aan het eind van de middag afgehaald worden. Ik hoop stiekem, dat ik daar dan een kop koffie kan scoren. Dan het dorp uit, de wijde wereld in. Door de fietstunnel onder de weg naar Lauwersoog door de Alddyk op, die links van mij ligt.Tientallen boerderijen achter de dijk hebben toegang tot hun erf door oude openingen in de dijk, waar vroeger schotten in werden geplaatst tegen hoog water. Rechts het uitzicht over de voormalige kwelders, die deels ingepolderd zijn. Na een aantal kilometers voert de route door zo’n dijkopening en vervolg ik de weg met de dijk nu aan m’n rechterhand. Het loopt lekker: de koude wind achter en ben voor m’n gevoel vrij snel in Paesens.
Ik loop door naar Moddergat, waar volgens mijn informatie Museum ’t Fiskershúske open zou zijn (en ik zou kunnen genieten van een koffie to go, zoals ik eerder had gehoord). Dus niet!!! Dan maar m’n broodje genuttigd aan de picknicktafel, maar niet voor lang, want het is koud. Ik loop nog even verder in de hoop, dat de palingboer uit Blija er weer staat (zoals onlangs het geval was), maar helaas. Kan ik Iebele dus niet met een gerookt palinkje verrassen. Terug langs de dijk naar Paesens en dan het avontuur tegemoet: “De Paezemerlannen” in. Kilometers grasdijk door het kweldergebied, onderbroken door bruggetjes over slenken met daarop af en toe een hek. Het is vrij zwaar en ook nog eens de koude wind tegen. En helaas vrij weinig zicht door de nevel/mist. En niemand, maar dan ook niemand ergens te zien! Hoe langer ik hier loop, hoe meer de ongerustheid toeneemt waar en wanneer ik eindelijk weer eens bij de dijk zal komen. Je voelt je hier echt hélemaal alleen op de wereld! Het is er stil, alleen het geluid van de wind en de vogels, die ik bijna niet kan zien.
Eindelijk, na lange tijd kan ik de kwelder uit en kom bij de dijk. Meteen naar boven om te zien waar ik nu ben. Gelukkig zie ik verderop vaag een paal van het wandelknooppuntennetwerk staan en dan weet ik, dat ik op het goede spoor zit. Op naar het Banthúske, wéér een grasdijk! Op een bepaald moment duikt het op uit de mist en ben ik even in de bewoonde wereld terug. En dat voelt tóch wel enigszins bevrijdend moet ik zeggen. Ik steek de weg naar Lauwersoog over (ligt een paar kilometer verder, maar kan het niet zien vanwege de mist) en ja, dan weer een grasdijk op langs het Lauwersmeer naar Oostmahorn. Ook nu weer de nodige hekken, maar gelukkig niet hoog! Bij de jachthaven aangekomen wil ik die grasdijk af. maar ook hier belemmert een hek deze poging. Tot ik opeens een gat ontdek en ik er onderdoor kruipend het weggetje langs de jachthaven bereik. Hè, hè, eindelijk weer vaste grond onder de voeten!!
De laatste kilometers naar Anjum blijven verhard en het is al schemerig als ik bij de auto terugben. Ik rijd nog even langs de snackbar. Je weet maar nooit. Ik heb geluk, ik kan een beker koffie krijgen!! Geweldig na zo’n lange dag en nog een uur terugrijden naar Balk voor de boeg. Daar doe je bij wijze van spreken een “moord” voor! Ik ben ze dan ook heel dankbaar en betaal dan ook meer dan de €1 die ze voor de koffie vragen.
Ik kan er weer even tegen en voldaan, dat ik tóch ben gegaan, keer ik terug naar Balk door de mist en kom weer veilig thuis. Het was echt een avontuur!