Het weer is ’s ochtends verre van aangenaam. Het plenst en de harde wind zorgt ervoor, dat de regen in vlagen langs de ramen zwiept. Tegen de tijd, dat ik me klaarmaak om naar Harich te vertrekken, is het praktisch droog. Bij aankomst bij de boerderij blijkt, dat er tóch nog een flink aantal wandelaars is op komen dagen ondanks de slechte weersverwachting.

We gaan met de auto’s naar de parkeerplaats bij de rotonde van Galamadammen. We “duiken” dan meteen het aquaduct in en gaan het fietspad, het Poelspaad geheten, op. De kale vlakte in dus. Grote groepen ganzen vliegen op als wij aan komen lopen. Het eerste stukje hebben we nog een beetje beschutting van begroeiing naast het hotel, maar daarna wordt het menens! Een stormachtige wind blaast ons bijna omver. Het water van de Morra lijkt wel veranderd in een kolkende zee met schuimkoppen op de golven. Het riet langs de oever ligt haast plat en wij lopen voorover gebogen tegen de stormwind in. Afzien dus.

Bij de Paardenhoek buigen we af en volgen het betonnen fietspad langs de Kruisvaart. Het wordt nu even wat minder zwaar, omdat we nu zijwind hebben en een beetje beschutting van de hoger gelegen dijk langs de vaart. De mooie Amerikaanse Windmotor draait héél langzaam. Altijd weer een mooi gezicht. De “kopgroep” van onze wandelclub loopt een heel eind voor een paar achterblijvers uit. Nu is dat op de kale vlakte geen probleem, want je kunt precies zien waar ze zijn.

Op een bepaald moment is dat echter gebeurd wanneer we Koudum inlopen. Want ja, welke straat zijn ze ingegaan? We vragen een inwoner van Koudum of hij een groep wandelaars heeft gezien en zo ja, waar ze zijn. Gelukkig weet hij het, ze zijn in de winkelstraat. Nou, die weten we wel, dus is dat probleem opgelost. Bovendien staat de groep te wachten op iemand, die een bekende heeft getroffen. Wij kunnen hier in het centrum van Koudum dus weer bij de groep aansluiten. Want ja, we weten niet waar Wiebe ons naar toe gaat brengen. Hij heeft vooraf wel iets verteld over een boer, die koeien fokt en zijn vrouw, die schildert, maar wáár die boerderij is, weten we nog niet. We lopen de Dammenseweg uit, maar buigen na het tunneltje af naar links, de ventweg op naast de provinciale weg naar Workum. Na enkele honderden meters is daar de lange oprit naar de boerderij van de familie Haytema aan de Bûtenskar nummer 2.

Daar aangekomen natuurlijk  eerst buiten de vieze schoenen uittrekken. In de kantine kunnen we de jassen kwijt en dan naar binnen. Een prachtige grote, nieuw gebouwde ruimte, ingericht als atelier van Tjitske, de vrouw van Sietze Henk. Grote tafel in het midden, waar we met z’n allen kunnen zitten. Onder het genot van een beker koffie en een plak cake vertelt Tjitske over haar grote hobby: schilderen en dan vooral portretten. Dat ze veel talent heeft is duidelijk te zien aan haar eerst gemaakte schilderij van de 3 kinderen. Haar eerste werkstuk. Niet te geloven, dat je al zó iets moois kunt maken, terwijl je nog maar nèt de eerste stappen op het pad van de schilderkunst hebt gezet!!!! Inmiddels is ze zó vaardig geworden met de kwast, dat ze ook in opdracht portretten schildert. Ook geeft ze workshops, waarbij verschillende technieken en onderwerpen worden aangeboden.

Na nog een tweede beker koffie te hebben gedronken verlaten we het gezellige atelier en gaan naar de kantine, waar Sietze Henk vertelt over de veestapel. Dat hij succesvol is met z’n koeien is te zien aan de vele rozetten, gewonnen bij veekeuringen, die de muren versieren. Ook de vele bekers op de kast getuigen daarvan.

Dan gaan we de stal in. Heel bijzonder is, dat door speciale fokprogramma’s met sperma van een hoornloze stier, er nu steeds kalveren worden geboren zonder horens. Hierdoor is het pijnlijke verwijderen van de horens bij de kalfjes voorbij. Deze stier heeft Sietze Henk via internet in Amerika gevonden. Veel kan tegenwoordig met het fokken worden bereikt. Het is duidelijk dat hier prachtige koeien staan: Caudemer Holsteins met een heel goede melkproductie. Jammer is, dat nu het melkquotum verdwenen is, de melkprijs heel erg laag is, terwijl de kostprijs hetzelfde niveau heeft gehouden. Veel boeren hebben dan ook behoorlijk grote problemen. Sietze Henk is in de gelukkige positie, dat hij veel land heeft. Hoeft dan ook minder voer te kopen. Bovendien kunnen boeren, die met de mest omhoog zitten, tegen betaling op zijn land de mest brengen. Ook het verkopen van embryo’s levert extra inkomsten op. Kortom, we hebben hier te maken met een zeer gedreven, enthousiaste, hard werkende jonge boer, die ook nog eens veel prijzen in de wacht sleept op enkele veekeuringen, waarbij die van Workum voor hem de favoriete keuring is. Vorig jaar september heeft hij daar met enkele koeien een eerste prijs behaald. Na dit duidelijke verhaal is het tijd geworden om weer op te stappen. Wiebe bedankt èn Tjitske èn Sietze Henk voor de buitengewoon gastvrije ontvangst en de interessante, leerzame verhalen.

Omdat Tite met kleinzoontje Rienk ook met de auto hier is gekomen, kunnen Siep, Roelie en ik met haar mee terug rijden naar mijn auto. De rest van de groep heeft nog een stevig wandelingetje, in de nu inmiddels weer met bakken naar beneden komende regen, voor de boeg! Heb ik op de teller 6,8 km. staan, de rest heeft wel ongeveer 9 km. gelopen zo schat ik in. We hebben een stormachtige, leerzame middag gehad.